Rozdział 8

                                   CZYTASZ=KOMENTUJESZ 
Perspektywa Liv:
 Siedząc na starym brudnym materacu w zakurzonej piwnicy, spoglądałam na drzwi którymi wybiegł Justin, kątem oka zauważyłam że dziewczyny oczekują ode mnie wyjaśnienia tej całej chorej sytuacji która przed chwilą miała tutaj miejsce.
Co ja mam im powiedzieć, skoro ja sama tego wszystkiego nie rozumiem?.
To wszystko jest wielkim nieporozumieniem, bo przecież jest porywaczem, więc jaki bandyta jest miły dla swojej ofiary?, może nie zawsze, ale taki bywa, na przykład przed chwilą, gdy zapytał mnie czy nic mi nie jest.
 -Czy ja dobrze widziałam co tu się działo?. Tego potwora obchodzi co się stało naszej Livii?- zapytała Emily z nutą goryczy w głosie.
-Chyba tak- westchnęła Bell, łapiąc mnie za dłoń i obejrzała nadgarstek.
-Tylko poharatany, do wesela się zagoi- skomentowała, lekko unosząc w górę kąciki ust.
-O ile dożyję wesela, bo w tym miejscu to chyba niemożliwe- wydukałam, odwzajemniając uśmiech.
Znów rozległo się dudnienie na schodach, przez chwile zapierając nam dech w piersiach.
Spoglądałyśmy skoncentrowane w drzwi, by zaraz dojrzeć osoby, która tutaj przyszła.
To Justin, wszedł do piwnicy, kołyszącym krokiem, rzucając w nas swoim spojrzeniem.
-Umiecie gotować?- na jego pytanie odpowiedziałyśmy tylko lekkim skinieniem głowy, na tak.
Oczywiście że umiałyśmy, nie raz spotykałyśmy się razem, by coś upichcić.
Nasze mamy zawsze były chętne, aby pokazać nam jak wykonać daną potrawę.
Z resztą wielokrotnie, kiedy moi rodzice byli w pracy, a ja miałam wolny dzień od szkoły to gotowałam obiad, to nie było dla mnie czymś nowym.
-Znakomicie, tak więc najpierw ugotujecie obiad, a następnie zajmiecie się bałaganem w domu, sprzątając go do połysku. W nagrodę, za to że jesteście grzeczne posiłek zjecie ze mną- uśmiechnął się  łobuzersko, puszczając nam oczko.
Chrystusie, za jakie grzechy mamy jeść w jego towarzystwie?, to będzie obrzydliwe.
Jeśli Justin myślał że to dla nas radość i idealna nagroda, był  w ogromnym błędzie.
-A teraz wychodzimy, skarby- zwilżył językiem swoje usta, wskazał ręką za drzwi i przepuścił nas przed siebie, pozwalając abyśmy szły pierwsze.
Oh, cóż za dżentelmen. Kto by się tego po nim spodziewał?.
                                                                                     ***
-To co będziecie gotować?- zapytał Justin, siadając przy wyspie kuchennej.
Wszystko tutaj było takie schludne i białe.
 Ogólnie pomieszczenie było duże, nie brakowało tutaj niczego, kuchnia była bardzo dobrze wyposażona, tak jak cały dom.
Długi biały blat ciągnął się pod ścianą, na której było uchylone okno z widokiem na drzewa, którymi bardzo pachniało w domu.
Cholera jasna, czy za każdym oknem widnieje ten pieprzony las?.
 Po dwóch przeciwnych stronach okna wisiały duże białe szafki. 
W kącie pomieszczenia stała lodówka, również w tym samym kolorze, sięgając sufitu.
Tuż obok niej na blacie stała mikrofalówka, kontrastując z resztą pomieszczenia, ponieważ była czarna.
Czyżby zabrakło białych?. 
 Była tu również zmywarka, kosz na śmieci i kwiatki na parapecie, przypominające fiołki.
Moje przyjaciółki stały zdezorientowane, na środku kuchni, przyglądając się wszystkiemu z pod byka.
-Masz jakieś specjalne wymagania?- burknęła Isabell do Justina, podnosząc brwi.
-W sumie, to zjadłbym spaghetti. Makaron jest chyba w szafce po lewej, garnki po prawej- poinformował chłopak, usadawiając się wygodniej na wysokim krześle, jakby gotów przypatrywać się naszemu gotowaniu. 
                                                                                     *** 
  Czterdzieści minut później, już po tym, gdy  skończyłyśmy się krzątać po całej kuchni, po całym bałaganie który zrobiłyśmy, po wszystkich znaczących spojrzeniach, jakie rzucał mi Justin i po tym, gdy  Emily się zagapiła i przypaliła sos, usiedliśmy przy stole w małym pomieszczeniu, mieszczącym się  obok kuchni, w którym był tylko drewniany stół, z czterema krzesłami.
Justin zajął miejsce tuż obok Isabell, siadając naprzeciw mnie, a Emily znajdowała się po mojej lewej stronie.
Gorzej być nie mogło.
 Nie mam ochoty zbytnio na niego patrzeć, a teraz jesteśmy tak blisko siebie i nasze kolana się stykają, a ja nie mogę z  tym nic zrobić.
Nie mam miejsca by przesunąć swoje nogi gdzie indziej i nie mogę oderwać się od jedzenia, jeśli teraz była taka okazja, by pojeść sobie normalnym daniem.
Muszę to przeżyć.
Pochłanialiśmy swoje posiłki w  ciszy, ale w pewnym momencie przerwał ją chłopak.
-To jest pyszne. Kate nie umiała gotować.- stwierdził z grymasem na twarzy, prawie dokańczając swoją porcję.
Swoją drogą gdzie teraz była Kate?, myślałam że tutaj mieszka, razem z Justinem.
Czy kiedy Justin wyszedł za nią, przez tą awanturę wyrzucił ją z domu?.
Wszystko przeze mnie?. Byłam temu winna?
Nie, na pewno nie. Ja nie mam tu nic do czynienia.
-Jest jeszcze jedno o czym chcę wam powiedzieć- nieco zniżył swój głos, wywołując u mnie ciarki.
Mimo to, udawałam zainteresowanie swoją zawartością talerza i odkąd usiedliśmy przy stole nie pokusiłam się, by spojrzeć mu w oczy.
-Mów.- nakazała stanowczo Emily.
-Doceńcie to że pozwalam wam chodzić po moim domu. Jeśli zawahacie się stąd uciec, bez względu na to gdzie będziecie ja Was znajdę. Wszędzie, rozumiecie?- rzucił zdenerwowany, chcąc się upewnić że dotarły do nas jego słowa.
Nawet jeśli dziewczyny się przeraziły i pokiwały głowami, ja nadal wierzę że nam się uda.
Nie znajdzie nas, gdy uciekniemy, a nastąpi to jeszcze dzisiaj.

_____________________________________

Przepraszamy że rozdział pojawia się dopiero teraz, ale wynagrodzimy Wam to i we wtorek dodamy rozdział, który jesteśmy wam winne.
I jeszcze jedno, może nie wydarzyło się nic ciekawego w tym rozdziale, ale czytajcie! bo szykuje się akcja, kochani! .
Do następnego.
O&N